Ας αφεθούμε και ας αισθανθούμε…

    Παίρνοντας αφορμή από την σημερινή διάλεξη ενός καθηγητή μου στο μάθημα Κυβερνοψυχολογία, μου ήρθαν στο μυαλό πολλά πράγματα που δεν κάνουμε αλλά θα έπρεπε να κάνουμε καθημερινά. Συγκεκριμένα, αναλογίστηκα πως στις μέρες μας ο κόσμος έχει γίνει μια μάζα ανθρώπων που το μόνο που κάνουν είναι να ξυπνούν να πίνουν για παράδειγμα τον καφέ τους και στην συνέχεια να ακολουθεί μια ημέρα ρουτίνας. Αυτό που θέλω να πω δηλαδή είναι ότι δεν «ξεφεύγουμε» από την καθημερινότητά μας αλλά και ούτε την ζούμε. Για να γίνω πιο σαφής οι περισσότεροι από εμάς καθημερινά ακολουθούμε ένα πρόγραμμα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε σπίτι μας κουρασμένοι χωρίς να έχουμε νιώσει κάποια πράγματα πολύ βασικά. Δεν λέω πως δεν πρέπει να κάνουμε τις καθημερινές μας δουλειές και υποχρεώσεις εφόσον έτσι έχουμε μεγαλώσει και έτσι μας έχουν μάθει οι οικογένειες μας και οι δάσκαλοι. Λέω πολύ απλά πως δεν αισθανόμαστε αυτά τα θαύματα της φύσης που υπάρχουν γύρω μας. Για παράδειγμα, όταν το πρωί ξεκινάμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ ή στην δουλειά μας αντί να πάρουμε το αυτοκίνητο ή το αστικό μπορούμε να περπατήσουμε (αν βέβαια οι αποστάσεις είναι κοντινές). Με το περπάτημα βιώνεις πράγματα και καταστάσεις βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου, μιλάς με κάποιους άλλους, βλέπεις τον ουρανό, τα σύννεφα, μυρίζεις το άρωμα των λουλουδιών, βλέπεις αυτό το όμορφο πράσινο που υπάρχει στην χώρα μας και χάνεσαι μέσα σε αυτό. Είναι αυτό που λέμε «αισθάνομαι» βάζω όλες μου τις αισθήσεις να δουλέψουν και αυτό μου δίνει μια γαλήνη, άλλοτε μια χαρά, μια ηρεμία. Αφήνομαι να με συνεπάρει η φύση γιατί όλοι οι άνθρωποι «γεννήθηκαν» μέσα στην φύση ήταν «παιδιά» της φύσης και στην συνέχεια δημιούργησαν τον πολιτισμό και ουσιαστικά «χάθηκαν» μέσα σε αυτόν. Ξέχασαν πως είναι να αισθάνεσαι κα να αφήνεσαι, να ζεις με όλο σου το είναι και κάθε μέρα που ξημερώνει να είναι και πιο δημιουργική και πιο όμορφη και πιο συναρπαστική. Αν λοιπόν, «πάρεις τα πόδια σου» και αφεθείς στην δημιουργία της φύσης τότε αυτή θα σε συνεπάρει, θα σου μάθει πολλά που μέχρι τώρα δεν ήξερες πως υπάρχουν. Αν λοιπόν «περπατάς» ανάμεσα στην φύση τότε κάθε μέρα θα μαθαίνεις και κάτι καινούργιο, θα βλέπεις κάτι που δεν είχες ίσως δει την προηγούμενη ημέρα. Σήμερα, υπάρχει η τεχνολογία που μας απορροφά, είναι αυτή που μας συνεπάρει και μας κατακλύζει ταυτόχρονα. Είναι αυτή μέσω της οποίας μπορούμε να μάθουμε και να δούμε τα πάντα και όταν λέω τα πάντα το εννοώ κυριολεκτικά. Γιατί όμως έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να βυθιστεί σε αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία; Θεωρώ πως όλα αυτά που μας παρέχει σήμερα η τεχνολογία και συγκεκριμένα ο υπολογιστής μπορούμε να τα ανακαλύψουμε οι ίδιοι από μόνοι μας. Γιατί να διαβάζουμε ένα βιβλίο στο ιντερνετ ή να βλέπουμε διαλέξεις μαθημάτων στο YouTube όταν έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε μόνοι μας να πάμε στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο και να έρθουμε σε επαφή με τον καθηγητή να ακούσουμε αυτά που λέει να συμμετάσχουμε; Η γιατί να διαβάζουμε πληροφορίες για ένα μουσείο ή να βλέπουμε εικόνες στο ίντερνετ όταν μας δίνεται η ευκαιρία να πάμε οι ίδιοι στο μουσείο και να «γευτούμε» αυτή την μοναδική εμπειρία να βρίσκεσαι ολοκληρωτικά σε αυτό τον χώρο. Υπάρχουν λοιπόν, τόσα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε και όμως δεν τα κάνουμε, διαλέγουμε την εύκολη λύση, ενώ ουσιαστικά η λύση αυτή δεν μας προσφέρει κάτι «χειροπιαστό». Αν έρθουμε σε επαφή με όλα τα πράγματα γύρω μας και με όλους τους ανθρώπους γύρω μας τότε αυτό θα μας δώσει ένα νόημα, μια δύναμη στην ζωή μας. Κάθε μέρα μας θα είναι ξεχωριστή, θα μας μαθαίνει και κάτι καινούργιο, δεν θα είμαστε απλώς «πνιγμένοι» στην καθημερινότητά μας και στα «προβλήματα» μας, αλλά θα ζούμε θα αισθανόμαστε πραγματικά, θα μαθαίνουμε, θα αφηνόμαστε στην φύση και εν τέλει στην ζωή που έχει τόσα να μας δώσει αρκεί εμείς να εκμεταλλευτούμε σωστά την ευκαιρία αυτή.

Με εκτίμηση, Ραφαέλα Τόσιου