Φόβος για τον θάνατο-Δύναμη για ζωή… !!

    Γιατί υπάρχει ο φόβος του θανάτου; Γιατί δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με αυτή την ιδέα; Γιατί να μην διαλέξουμε μια άλλη κατεύθυνση, αυτή της ζωής; Όταν γεννιόμαστε μας δίνεται το πιο μεγάλο «δώρο» αυτό της ζωής μας απλώνεται όλος ο κόσμος. Όμως, από την στιγμή που μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι πέρα από την ζωή υπάρχει και ο θάνατος, τότε λοιπόν, αρχίζει ο περίφημος φόβος του θανάτου.  Παντού γύρω μας υπάρχει η απελπισία, η αθλιότητα, ο θάνατος. Είναι αλήθεια πως πολλοί άνθρωποι υπόκεινται σε δύσκολες δοκιμασίες στην ζωή τους είτε οι ίδιοι είτε οι άνθρωποι που αγαπούν. Τότε όταν συμβαίνει κάποια δυσκολία το βάζουν κάτω απογοητεύονται, απελπίζονται και ματαιώνουν την ίδια τους την ζωή, την ίδια τους την ύπαρξη. Φυσικά και εφόσον είμαστε ανθρώπινα όντα και «αναλώσιμα» είναι λογικό ότι θα υπάρξουν στιγμές με δύσκολα γεγονότα, αν όμως εμείς έχουμε επιλέξει τον δρόμο της ζωής τότε τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, τότε τις δυσκολίες θα τις αντιμετωπίζουμε με μια άλλη σκοπιά.  Γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι αυτό που μας έχει δοθεί, η ζωή είναι κάτι το μαγικό κάτι το εξαιρετικό, κάτι το μοναδικό; Ας ανοίξουμε ένα λεξικό και ας ψάξουμε τον ορισμό της λέξης ζωής : «Ζωή είναι η ιδιότητα που διακρίνει ένα ζωντανό και εν λειτουργία οργανισμό από έναν νεκρό».  Όμως, πόσοι από εμάς είμαστε πραγματικά ζωντανοί  με την κυριολεκτική έννοια του όρου και ζούμε απόλυτα; Πολλοί λίγοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν επιλέξει το αληθινό και μοναδικό μονοπάτι της ζωής, οι περισσότεροι φοβούνται την ζωή φοβούνται να ζήσουν γιατί σκέφτονται το μετά, σκέφτονται τον θάνατο, την απώλεια. «Φοβόμαστε να ζήσουμε την ζωή για αυτό και δεν βιώνουμε, δεν βλέπουμε, δεν αισθανόμαστε, δεν τολμάμε, δεν νοιαζόμαστε». Ζωή σημαίνει να πηγαίνεις πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό να φτάνεις στον ουρανό και στα αστέρια. Αν μας συμβεί μια αναποδιά μπορούμε να μετατρέψουμε τον πόνο και την απελπισία στην ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Είναι τόσο σημαντικό να «αρπάξουμε» την ζωή, να την νιώσουμε, να την ζήσουμε. Είναι ανώφελο να σκεφτόμαστε τις στιγμές που μας πόνεσαν τις στιγμές που μας πλήγωσαν όλα αυτά και ο πόνος και ο φόβος είναι συναισθήματα δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε μπορούμε όμως να «συμφιλιωθούμε» με αυτά και να πάμε παρακάτω. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με όλα μας τα συναισθήματα, με όλες μας τις αδυναμίες, να τα δεχτούμε να τα αγαπήσουμε και τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε αληθινά. Άνθρωποι που δεν έχουν συμφιλιωθεί  με τον εαυτό  τους και δεν έχουν αυτοσεβασμό καταλήγουν να κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας. Επιλέγουν λοιπόν τον δρόμο του θανάτου από την ζωή που έχει ακόμη πολλά να τους δώσει. Γιατί όταν μας συμβαίνει μια αναποδιά να χανόμαστε μέσα σε αυτό, να δυστυχούμε και να μην πιάνουμε την ζωή από εκεί που την αφήσαμε; Να ζήσουμε στο παρόν μας, να μάθουμε από οτιδήποτε μας επέφερε το παρελθόν και να αδράξουμε την ευκαιρία να ζήσουμε στο τώρα, να ζήσουμε την κάθε στιγμή με όλο μας το είναι. Όπως πολύ χαρακτηριστικά είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα». Κάνε όσα σε ευχαριστούν όσο σου δίνουν χαρά, έμπνευση και έκσταση. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε θετικά. Ας σβήσουμε από το λεξιλόγιο μας ότι μας δίνει αρνητισμό όπως το μισώ, το σιχαίνομαι και «απαλλαχτούμε από τον αυτομειωτικό μας εαυτό». Έχουμε έρθει στον κόσμο με σκοπό να ζήσουμε και να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά, τον θάνατο και την απώλεια. Και «για να διαλέξουμε την ζωή πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, γιατί ο θάνατός είναι ένας καλός μας φίλος. Μας λέει ότι δεν θα ζήσουμε για πάντα. Αν θέλεις την ζωή, λέει ζήσε την τώρα! Γιατί, αν καθυστερήσεις ίσως να μην την βρεις εκεί».

Με εκτίμηση, Ραφαέλα Τόσιου