Αφιέρωμα για τα 169α γενέθλια του Νίτσε.

  «Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, δεν γίνεται να πιστέψεις ότι ο Θεός είναι νεκρός», είναι μια από τις πιο ξεχωριστές φράσεις του Νίτσε. Ήταν ένας βαθιά θρησκευόμενος άπιστος. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας του ήταν πάστορας και η μητέρα του κόρη επισκόπου, αλλά παρόλα αυτά θέλησε να πάει κόντρα απέναντι τους. Μεγάλωσε με νουθεσίες, παραδείγματα ηθικής συμπεριφοράς και με έναν ηθολογικό τρόπο που κυριαρχούσε τόσο ανάμεσα στους γονείς του όσο και στην αδερφή του. Έδειχνε όμως να μην είναι ικανοποιημένος από αυτόν μιας και σε έναν στενό του φίλο είχε δηλώσει «Δεν συμπαθώ την μητέρα μου και με κουράζει η φωνή της αδερφής μου. Η συντροφιά τους με αρρωσταίνει. Δεν έχουμε μαλώσει ποτέ… Πηγαίνω με τα νερά τους αν και αυτό δεν μου ταιριάζει». Συχνά κατέγραφε σημειώσεις σε κομματάκια χαρτί, και αρκετές φορές οι διαλέξεις που έδινε είχαν την μορφή τέτοιων σημειώσεων. Ο Νίτσε στηριζόταν περισσότερο σε εικασίες της έμπνευσης του παρά σε διάφορες μελέτες ή έρευνες. Ενώ έχει ασκήσει και σημαντική κριτική στον τρόπο που λειτουργούσαν τα πειθαρχικά συστήματα. Ένιωθε ότι μέσα στο κεφάλι του άκουγε όχι μια φωνή την δικιά του, άλλα και άλλες πολλές φωνές. Γίνεται κατανοητό ότι ζούσε σε ένα συνεχή εσωτερικό διχασμό. Άλλωστε ο ίδιος ποτέ δεν το αμφισβήτησε αυτό μιας και θεωρούσε ότι δίχως εσωτερικό διχασμό δεν μπορεί να επιτευχτεί η αυτοανάλυση. Το έργο του Τάδε έφη Ζαρατούστρα είναι το πιο εντυπωσιακό και μέσα από αυτό το έργο προσπάθησε να μιμηθεί άλλες φωνές. Αυτός ο ήρωας για τον Νίτσε αντιπροσωπεύει το καλό και το κακό, ενώ τον παρουσίασε ακόμα και ως γιο του. Μέσα στις πολλές φωνές που άκουγε στο κεφάλι του όπως ήταν αυτή του Θεού, του Χριστού, του έρωτα, άκουγε και μία διδακτική φωνή η οποία τον ανακαλούσε στην τάξη, και αυτή η φωνή δεν ήταν άλλη από αυτή του Ζαρατούστρα. Ο Νίτσε κατάφερε να εκφράζεται μέσα από τη φωνή του Ζαρατούστρα. Θαύμαζε όσους δεν επιθυμούσαν να έχουν πολλές αρετές, θαύμαζε όσους απέρριπταν τον χριστιανικό ιδεώδες της αδελφικής αγάπης, θαύμαζε τους Έλληνες….     

Του

Δημήτρη Γ. Καραθανάση

Φοιτητή Φιλοσοφικής Σχολής

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων