Γιατί είμαι άνθρωπος ;

  Ο κάθε ένας από εμάς έχει αισθανθεί μέσα του το κάλεσμα να αποβάλει όλες τις κακές συνήθειες, τις δειλίες και τους περιορισμούς του και να λάβει στην θέση στην ζωή ως χρήσιμος και ελεύθερος άνθρωπος.  Να σταματήσει να κινείται ως ένας κατάσκοπος μέσα στον ίδιο του τον κόσμο.  Και αυτό δεν πρέπει να το κάνει μόνο για τον εαυτό του αλλά και να διευκολύνει και όσους τον ακολουθούν.  Ποίος όμως το κάνει αυτό ; Μάλλον κανείς.  Οι πράξεις και τα άτομα μοιάζουν εξωπραγματικά από τα ψεύδη τους.  Όλοι, βέβαια, είμαστε ένοχοι για αυτή τη κατάσταση. Ότι τρώμε, ότι πίνουμε, ότι φοράμε είναι γεμάτα ψεύδη και απάτη. Κανένα εμπόρευμα δεν τολμά να μπει στα πλοία και στα καταστήματα αν προηγούμενος δεν νοθευτεί με απάτη. Το χειρότερο είναι ότι συμμετέχουν, όλοι το ομολογούν αλλά κανείς δεν θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του. Κανείς δεν θεωρεί ότι έχει σκοπό να δράσει για τη  ανθρωπότητα αλλά θεωρεί πως είναι απλά ένα κλάσμα για τη  ανθρωπότητα. Γιατί να μην απαρνηθούμε οτιδήποτε και να μην δημιουργήσουμε μια πρωτογενή σχέση με την ίδια την φύση, απαλλαγμένοι από τα ανέντιμα ;  Γιατί ένας άντρας να έχει ένα μηχάνημα για τις καλλιέργειες του και όχι τα ίδια του τα χέρια ; Είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια  για να γεννήσουμε το πνεύμα μας. Αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπει στο παιχνίδι της δουλείας τότε πως θα αποκτήσει την γνώση και θα αναπτύξει το πνεύμα ; Έχουμε μάθει να εξαρτόμαστε από τους άλλους και όχι να δουλεύουμε μόνοι μας. Ο άνθρωπος είναι προστατευόμενος μέσα σε τέσσερις τοίχους , αδύναμος και περιβαλλόμενος από αυτοκίνητα, πουπουλένια κρεβάτια, υπηρέτες και υπηρέτριες. Εξαρτάται από αυτά και ανησυχεί ότι θέτει σε κίνδυνο τα υπάρχοντα του. Ξοδεύει τόσο χρόνο φυλάγοντας τα, ξεχνώντας έτσι την επιδίωξη του έρωτα, τους φίλους του, την πατρίδα του, την συναισθηματική του ζωή.  Ξοδεύουμε τα εισοδήματα μας για μπογιές, για χαρτί, ακριβά ρούχα και για άλλες εκατοντάδες χιλιάδες αθλιότητες και όχι για πράγματα που αφορούν τον άνθρωπο. Γιατί πρέπει να είναι κανείς πλούσιος ; να έχει ακριβά αυτοκίνητα, ακριβά ρούχα, ακριβά διαμερίσματα, και να συχνάζει σε ακριβά εστιατόρια και τόπους διασκέδασης ; Μόνο γιατί του λείπει η σκέψη. Δώστε στο μυαλό του μια καινούρια εικόνα και αμέσως θα αλλάξει. Αλλά ποιος τολμά να ενδιαφερθεί για τον δίπλα του ; Δεν τολμάμε να εμπιστευτούμε την ευφυΐα μας  για να κάνουμε το σπίτι μας ευχάριστο σε έναν φίλο μας, και έτσι αγοράζουμε παγωτό για να τον ικανοποιήσουμε.  Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι γεμάτη από ασθενικούς ανθρώπους που συνεχώς ζητούν εξυπηρέτηση από τους άλλους. Μηχανευόμαστε τα πάντα για την  άνεση μας και τίποτα περισσότερο. Ότι βλέπουμε, ότι ακούμε το επιθυμούμε, λες και είναι ψωμί και θα μας γλιτώσει απ τον λιμό. Ενώ παράλληλα ουδέποτε κάνουμε προσπάθεια για να εξυπηρετήσουμε τους άλλους.  Τίποτα δεν είναι πιο ευγενικό από το να έχεις ελάχιστες ανάγκες και να μπορείς να τις εξυπηρετείς , ώστε να περισσεύει κάτι για να δίνεις στους άλλους. Και είναι πολύ πιο ευγενικό να εξυπηρετείς μόνο σου τις ανάγκες παρά να σε υπηρετούν πλουσιοπάροχα οι άλλοι.  Αν πεισμώναμε και λέγαμε ότι «δεν θα φορέσω, δεν θα φάω, δεν θα πιώ και δεν θα αγγίξω» ότι είναι βρώμικο και ψευδές τότε μόνο θα δίναμε λύση. Ποιος όμως το κάνει αυτό ; Όχι ούτε εσύ ούτε και εγώ. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε ολόκληρη την κοινωνική μας δομή, το Κράτος, το σχολείο, την επιστήμη, την θρησκεία, τα πάντα. Γεννηθήκαμε για να αποκτήσουμε την αλήθεια και όχι το ψεύδος. Να γίνουμε μεταρρυθμιστές και να διώξουμε όλα τα εμπόδια. Οφείλω να μη  επιτρέψω σε κανέναν να αισθάνεται πλούσιος επειδή κατέχει μεγάλες εκτάσεις γης.  Οφείλω να τον κάνω να αντιληφθεί ότι μπορώ να κάνω το ίδιο και χωρίς πλούτη. Και μολονότι είμαι αδέκαρος και τρέφομαι από αυτόν, αυτός είναι φτωχός δίπλα μου. Θα ήταν καλύτερο η χαρά να ήταν μοιρασμένη.

*Επηρεασμένος από τον R. W. Emerson

Του

Δημήτρη Γ. Καραθανάση

Φοιτητή Φιλοσοφικής Σχολής

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων