Η ομοφυλοφιλία δεν είναι «ρετσινιά»

    Αν και αυτά τα θέματα περί σεξουαλικότητας είναι αρκετά λεπτά και είναι καλό να τα διαχειρίζονται κάποιοι άνθρωποι που είναι ειδικευμένοι πάνω στο αντικείμενο της σεξολογίας παρόλα αυτά θα επιχειρήσω να δώσω την δική μου σκοπιά και την δική μου οπτική γι’αυτό που ονομάζουμε ομοφυλοφιλία. Ας ξεκινήσουμε όμως με έναν ορισμό της ομοφυλοφιλίας. Η λέξη είναι ελληνική και προέρχεται από τις λέξεις: «όμοιος» «φύλλο» και «φίλος». Στην κυριολεξία της η λέξη σημαίνει «αυτός που είναι φίλος του ίδιου φύλου». Η λέξη όμως φίλος αναφέρεται στην σεξουαλική έννοια και συγκεκριμένα εκφράζεται ως η σεξουαλική έλξη ενός ατόμου με αποδέκτη ένα άτομο του ίδιου φύλου. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως η ομοφυλοφιλία μέχρι την περίοδο του ’70 θεωρούνταν ως παθολογία από την πλευρά της εκκλησίας ως δηλαδή μια «ασθένεια» αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι. Παρόλα αυτά, σήμερα η ομοφυλοφιλία εκφράζεται απλώς ως ένας σεξουαλικός προσανατολισμός μια ομάδας ανθρώπων μέσα στην κοινωνία που όπως προανέφερα έχει σεξουαλική επιθυμία για άτομα του ίδιου φύλου. Παρά το γεγονός ότι θεωρούμε την ομοφυλοφιλία ως έναν σεξουαλικό προσανατολισμό υπάρχει ακόμη η προκατάληψη και ο φόβος προς αυτούς τους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, ο χαρακτηρισμός "gay" δεν θα θέλαμε να χαρακτηρίζει κανέναν από εμάς και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε και ο λόγος είναι γιατί η ομοφυλοφιλία θεωρείτε κάτι υποδεέστερο ενώ, η ετεροφυλοφιλία είναι ανώτερη και η μόνη επιλογή ως σεξουαλική κατεύθυνση για άντρες και γυναίκες ανεξαιρέτως. Το θέμα της ομοφυλοφιλίας είχε εκφραστεί από τον πατέρα της ψυχοδυναμικής θεωρίας τον Φρόυντ ο οποίος πίστευε πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι έμφυτη αλλά, αποτελεί αποτέλεσμα κάποιων ψυχολογικών ενεργειών που προέρχονται από την παιδική ηλικία. Άρα, σύμφωνα με την θεωρία του για να παρουσιάσει κάποιο παιδί ομοφυλοφιλικές τάσεις θα έπρεπε να συσχετιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα με κάποια γυναίκα και αυτή η γυναίκα σαφώς είναι το πρόσωπο της μητέρας. Μετά από το δέσιμο αυτό του παιδιού με την γυναικεία μορφή χάνεται και το αντικείμενο του παιδιού. Έτσι, στην φάση αυτή το παιδί αντικειμενοποιεί τον ίδιο του τον εαυτό μετατρέποντας τον στην γυναικεία αυτή φιγούρα, ή ένας ακόμη ισχυρός λόγος για τον οποίο μερικά παιδιά εμφανίζουν ομοφυλοφιλικές τάσεις είναι η απουσία του πατέρα κάτι το οποίο δεν είναι απίθανο να οδηγήσει στην ίδια τάση. Όμως, πρέπει να αναφερθεί πως ο Φρόυντ έκανε λόγο μόνο για την ανδρική ομοφυλοφιλία αφήνοντας εντελώς την γυναικεία. Ακόμη, ιδιαίτερα προοδευτικός στις απόψεις του ήταν όσο αναφορά τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις που δεν χαρακτηρίζονται σύμφωνα με τον Φρόυντ μόνο από σεξουαλικές ορμές που ψάχνουν ικανοποίηση αλλά υπάρχει και βαθύτερα συναισθήματα μεταξύ των δύο ατόμων όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις. Ενώ, σήμερα τα πράγματα για την ομοφυλοφιλία ως ένα βαθμό βρίσκονται σε καλύτερο σημείο από ότι παλαιότερα, που κανείς δεν μπορούσε να βγει έξω και να δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος γιατί απευθείας αποκλειόταν από το περιβάλλον του και θεωρούνταν στιγματισμένος. Παρόλα αυτά οι προκαταλήψεις και οι περιθωριοποίηση των ατόμων που είναι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν εκλείψει εντελώς καθώς, υπάρχουν αρκετοί ακόμη θεωρώ που πιστεύουν πως το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος είναι μεγάλη ντροπή και για αυτό τον λόγο δεν θέλουν να έχουν συναναστροφές με τέτοια άτομα. Κατά την γνώμη μου η ομοφυλοφιλία είναι απλώς ένας σεξουαλικός προσανατολισμός ο οποίος πρέπει να είναι αποδεκτός και σεβαστός από όλους τους ανθρώπους γύρω μας. Επιπλέον, τα άτομα και κυρίως οι έφηβοι που αρχίζουν και αντιλαμβάνονται πως έχουν έναν ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό δεν πρέπει να φοβούνται και να διστάζουν να το εκφράσουν, αντιθέτως, πρέπει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και τις προτιμήσεις τους διότι, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, μοναδικός και δικαιούται να ζει όπως ο ίδιος είναι ευτυχισμένος. Βέβαια, γνωρίζω καλά πως είναι αρκετά δύσκολο για κάποια άτομα να παραδεχτούν πως είναι ομοφυλόφιλοι για πολλούς και διαφόρους λόγους έτσι, κατά την γνώμη μου ένας τρόπος αντιμετώπισης αυτής της φοβίας είναι να επισκεφτούν κάποιον αρμόδιο ψυχοθεραπευτή ή σύμβουλο υγείας ο οποίος θα μπορέσει με τα κατάλληλα μέσα που διαθέτει να τους κατευθύνει και να τους βοηθήσει προκειμένου να μπορέσουν να ζήσουν όπως οι ίδιοι επιθυμούν, χωρίς εμπόδια, και χωρίς δισταγμούς. 

Με εκτίμηση, Ραφαέλα Τόσιου