Σύνδρομο Asperger.. Υπάρχει ανάμεσά μας..

    Το σύνδρομο Άσπεργκερ πήρε το όνομα του από τον αυστριακό γιατρό Hans Αsperger το 1944 που περιέγραψε κάποια παιδιά στην πρακτική του τα οποία στερούνταν λεκτικών ικανοτήτων στην επικοινωνία, είχαν ακόμη κάποια απάθεια απέναντι στους συνομήλικους τους και είχαν κάποιες κινητικές αδεξιότητες. Το σύνδρομο αυτό έγινε αντιληπτό το 1981 περνώντας και μια περίοδο εκλαΐκευσης ώσπου να γίνει η καθιέρωσή του ως διάγνωση στις αρχές του 1990. Η διαταραχή Άσπεργκερ λοιπόν, είναι είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις ενός ατόμου με το περιβάλλον του και αποτελεί μια μορφή πιο ήπιου αυτισμού. Το σύνδρομο αυτό περιλαμβάνει μεν γλωσσικές και γνωστικές προόδους σε αντίθεση με άλλες μορφές αυτισμού αλλά οι μαθητές που έχουν διαγνωστεί με αυτή τη διαταραχή παρουσιάζουν έντονες επικοινωνιακές δυσκολίες. Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά αυτά τείνουν να προσκολλώνται σε συγκεκριμένα αντικείμενα και ελάχιστα έως καθόλου στους ανθρώπους και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την μη κατανόηση των κοινωνικών κανόνων και δεν συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες. Επίσης, όταν επικοινωνούν με τους άλλους συνήθως επικεντρώνουν την συζήτηση σε κάτι που για αυτούς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ δυσκολεύονται πολύ στο να κατανοήσουν τις εκφράσεις προσώπων αλλά και συναισθημάτων και επιθυμιών με αποτέλεσμα να εμποδίζονται στο να δημιουργήσουν φιλικές ή συνεργατικές σχέσεις. Ακόμη, αυτό που χαρακτηρίζει τα παιδιά με Άσπεργκερ είναι οι υψηλές επιδόσεις ενώ έχουν ιδιαίτερο τρόπο που επεξεργάζονται την κάθε πληροφορία όπως είναι η εμμονή στην λεπτομέρεια και συγκεκριμένα σε κάποια σχήματα, πίνακες αριθμών, λίστες αυτοκινήτων κλπ. Ακόμη, τα παιδιά αυτά έχουν διαφορετική αντίληψη για την σημαντικότητα ενός αντικειμένου καθώς, αυτά μπορεί να τα προσελκύσει ένα σε εμάς «ανόητο» αντικείμενο όπως είναι ο διακόπτης του ρεύματος ή μια λάμπα και έχουν ιδιαίτερη προτίμηση στην συλλογή αντικειμένων όπως τα καπάκια οι χάρτες και άλλα. Ο τρόπος σκέψης που διακρίνει τα παιδιά αυτά είναι ανελαστικός και για αυτό τον λόγο δεν έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν στους διάφορους κανόνες ή τα διάφορα προγράμματα που τους επιβάλουν και γενικότερα στις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους. Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο είναι ότι φοβούνται κάθε είδος αποτυχίας κάτι που τούς οδηγεί αρκετές φορές στην εμφάνιση κρίσεων πανικού, στην απομόνωση, στην κατάθλιψη και προκειμένου να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο προσκολλώνται όλο και περισσότερο σε ένα αντικείμενο. Τα παιδιά αυτά όμως έχουν ιδιαίτερη υπερευαισθησία σε ότι έχει να κάνει με τις αισθήσεις τους και για αυτό δυσκολεύονται στο να διακρίνουν γεύσεις ήχους εικόνες και υλικά και για αυτό τον λόγο τις περισσότερες φορές τα αποφεύγουν. Ένα στοιχείο όμως που ανέφερα και στην αρχή είναι το πρόβλημα της κινητικής τους δεξιότητας όπως για παράδειγμα τα παιδιά αυτά μπορεί να περπατούν κάνοντας πολύ μεγάλα βήματα ή να χοροπηδούν, ή δυσκολεύονται να ενταχθούν σε κάποιες κοινωνικές ή ομαδικές δραστηριότητες όπως το ποδόσφαιρο και βέβαια αυτά τα στοιχεία προκαλούν έντονο χλευασμό από τους συμμαθητές τους και πολλές φορές πέφτουν θύματα ενδοσχολικής βίας. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ ο δείκτης νοημοσύνης (I.Q.) των ατόμων με το σύνδρομο Άσπεργκερ συνήθως καλύπτει όλα τα επίπεδα και σε πολλά από αυτά τα άτομα είναι πάνω από το κανονικό επίπεδο στις λεκτικές ικανότητες, παρόλα αυτά είναι κάτω από το κανονικό επίπεδο στις πρακτικές ικανότητες. Πολλά από αυτά τα άτομα έχουν και δυσλεξία, προβλήματα γραφής και δυσκολία με τα μαθηματικά και παρ’ όλο που έχουν ικανοποιητική δυνατότητα συγκεκριμένης σκέψης, αδυνατούν παράλληλα στην αφηρημένη σκέψη. Αλλά αυτά τα ‘κρυφά’ προβλήματα, προκαλούν μια ανισορροπία στην συμπεριφορά του ατόμου με τους άλλους, που βλέπουν την νοητική ικανότητα του και θεωρούν πως το άτομο έχει απλώς πολύ κακή συμπεριφορά ή είναι παράλογο στις απαιτήσεις του και στις απόψεις του. Έτσι αντί να προσφέρεται στο άτομο με το Σύνδρομο Άσπεργκερ κατανόηση και βοήθεια για να ξεπεράσει τα προβλήματά του, θεωρείται αντιθέτως το άτομο αγενές και παράλογο. Όμως επειδή το φαινόμενο του συνδρόμου Asperger υπάρχει ανάμεσά μας και χρίζει βοηθείας δεν πρέπει να το αψηφούμε αλλά, αντιθέτως να προσπαθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του να βοηθήσει τα παιδιά αυτά σαν να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα αυτισμού , έτσι και τα παιδιά αυτά θα νιώσουν σαν ένα με τους άλλους και θα αισθανθούν πως είναι αποδεκτοί από τους ανθρώπους γύρω τους.

Πηγή πληροφοριών:ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ASPERGER ΚΑΙ ΥΛΑ,  https://www.e-employ.gr/

Με εκτίμηση, Ραφαέλα Τόσιου