"Το σύνδρομο της τελειότητας..."

    Μετά απο αρκετό καιρό απουσίας λόγω εξεταστικής επιστρέφω με ένα άρθρο μου που αφορά το σύνδρομο του "τέλειου" ανθρώπου. Όσο και αν ακούγεται περίεργο υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους, τις γνώσεις τους και κυρίως τον ίδιο τους τον ευατό. Αυτή η υπεραξία στον ευατό κάνει κάποιους να νομίζουν και να πιστεύουν πως είναι τέλειοι. Βέβαια, όχι μόνο πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί πως είναι τέλειοι αλλά, προσπαθούν να "μεταφέρουν" αυτή την τελειότητα και στις συναλλαγές τους με τους άλλους ανθρώπους. Θέλουν δηλαδή, να δουν και αυτοί που είναι έξω πως είναι "τέλειοι". Προσπαθούν να πείσουν όλους όσους είναι γύρω τους πως δεν έχουν κανένα "ψεγάδι" και πως όλα στον ευατό τους είναι αρμονικά "πλασμένα". Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν πως υπάρχει η "τελειότητα" και αυτή βρίσκεται στον εαυτό τους, κάτι τέτοιο είναι πέρα ακόμη και απο την "σφαίρα"της φαντασίας. Όσο και αν θέλουν μερικοί να πιστέψουν πως υπάρχει ο "τέλειος" άνθρωπος, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι ούτε γενιούνται αλλά ούτε και γίνονται "τέλειοι". Αντιθέτως, οι άνθρωποι είναι γεμάτοι αδυναμίες. Μπορεί να νομίζουν κάποιοι πως αυτά που γράφω είναι υπερβολικά, όμως αν αναλογιστεί κάποιος τις ικανότητές του, τις ιδέες, τις γνώσεις του θα καταλάβει πως υπάρχουν κάποιες ελλείψεις. Αυτό σημαίνει πως κανένας απο εμάς δεν είναι ποτέ πλήρης και δεν φτάνει ποτέ στην "τελειότητα". Όλοι ζούμε μέσα στον ίδιο κόσμο μοιραζόμαστε κάποιες κοινές εμπειρίες, κάποιες κοινές γνώσεις, τίποτα όμως απο αυτά δεν μπορεί να μας μετατρέψει σε "τέλειους"ανθρώπους.  Είναι σημαντικό να πιστεύουμε στον ευατό μας και στις ιακνότητές μας, όμως δεν πρέπει να τις υπερεκτιμούμε, πρέπει να υπάρχει αυτογνωσία. Πρέπει να ξέρουμε ποιοί είμαστε, τί θέλουμε, τι στόχους έχουμε. Να προσπαθούμε για το καλύτερο, να προσπαθούμε να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτεροι άνθρωποι. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως αν προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι θα μπορέσουμε να γίνουμε "τέλειοι". Ιδανικά όλοι θα θέλαμε να νομίζουμε πως θα βρούμε τον "τέλειο" σύντροφο, γνωρίζουμε όμως, πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί. Καθώς, όλοι οι άνθρωποι έχουν τα δυνατά και τα αδύνατά τους σημεία, τα πλεονεκτήματα κια τα μειονεκτήματά τους. Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε αυτά τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία, να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο χωρίς να αναζητούμε το "τέλειο"αύριο. Αν αναλωθούμε σε σκέψεις για το πως θα κατακτήσουμε την "τελειότητα", τότε αυτό θα μας οδηγήσει σε έναν δρόμο γεμάτο ψευδαισθήσεις. Οφείλουμε να γνωρίζουμε την ρεαλιστική πραγματικότητα, προκειμένου να προχωρήσουμε και να προοδεύσουμε. Δεν υπάρχει αλλά και ούτε θα υπάρξει ένας "τέλειος" άνθρωπος και μια "τέλεια" ζωή. Έχοντας όμως το γνώθι σ'αυτόν, όπως είχε πει ο Σωκράτης μπορούμε να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες για να είμστε ευτυχισμένοι "Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για να δημιουργήσεις αυτό που θέλεις. Όταν εστιάζεις την προσοχή σου στο πως νιώθεις, στο πως αισθάνεται το σώμα σου, στο πως συμπεριφέρεσαι, στο πως σκέφτεσαι και με ποιον τρόπο τα ερμηνεύεις όλα αυτά τότε ξέρεις που πηγαίνεις στην ζωή σου. Γνωρίζοντας τον εαυτό σου καταλαβαίνεις ότι εσύ έχεις τον έλεγχο της σκέψεως και των συναισθημάτων σου, ότι δεν είσαι έρμαιο των καταστάσεων και εφόσον εσύ έχεις τον έλεγχο μπορείς να κάνεις ότι αλλαγές θέλεις στον τρόπο σκέψης, στην διαχείριση των συναισθημάτων και στην ζωή σου γενικότερα." Δεν χρειάζεται όμως, να αναζητούμε το "τέλειο", αλλά αυτό που είναι καλύτερο για εμάς.

Με εκτίμηση, Ραφαέλα Τόσιου